Χαμηλώνουμε λίγο, απλώνουμε το χέρι με την παλάμη προς τα κάτω και καλούμε τον σκύλο. Αν έρθει τον χαϊδεύουμε στο στέρνο.
Μία εικόνα, χίλιες λέξεις.
Να και ένα συχνό λάθος! Αν η Λούνα δεν ήταν «μαθημένη» σε αυτά τα λάθη, σε άμυνα, θα μπορούσε να γυρίσει και να δαγκώσει το χέρι που τη «μαλώνει» αντί να τη χαϊδεύει στο στέρνο.
Η Λία εξηγεί ότι η παλάμη μας πρέπει να κοιτά προς τα κάτω για να μη νιώσει ο σκύλος απειλή. Για να μη φοβηθεί δηλαδή ότι θέλουμε να τον πιάσουμε.