Κούκλα

Κουκλα

Πληροφορίες

Περιγραφή

31 Ιανουαρίου 1999. Κάνει πολύ κρύο αλλά αυτό δεν με νοιάζει καθόλου γιατί έχω πολύ χοντρό τρίχωμα. Το μόνο που με απασχολεί είναι το εξής: να ανοίξω το στόμα μου τόσο πολύ ώστε να μπορέσω να πιάσω από τις δύο άκρες και να ξεκολλήσω από τον δρόμο ένα κομμάτι φαγητού πατημένο από ρόδα αυτοκινήτου. Πεινάω τόσο πολύ και ξέρω ότι αν δεν βρω σύντομα κάτι να φάω, θα αρχίσω σίγουρα και να κρυώνω!!! Ξαφνικά βλέπω ένα αυτοκίνητο να σταματά στο πλάι του δρόμου και από μέσα να κατεβαίνουν δύο άντρες. «Είναι κάποιου το κουτάβι αυτό»; λέει ο ένας. «Όχι δεν νομίζω» λέει ο άλλος, «το είδα εχθές πρώτη φορά και φοράει και ένα πολύ φθαρμένο δερμάτινο περιλαίμιο». Ο πρώτος, Δημήτρη τον λένε έμαθα αργότερα, σκύβει και με προσκαλεί απλώνοντας τα χέρια του προς το μέρος μου. Παρατάω το φαγητό … χαλκομανία, πάω με θάρρος κοντά του και κρύβω το κεφάλι μου χαμηλά ανάμεσα στα λυγισμένα του γόνατα βγάζοντας έναν ήχο σαν ροχαλητό (ακόμα το κάνω όταν είμαι πολύ ευχαριστημένη ή θέλω να παίξω). Ο Δημήτρης με χαϊδεύει και ο άλλος άντρας, ο Παναγιώτης, του λέει «δεν παίρνεις την Χριστίνα ένα τηλέφωνο;» Αυτό ήταν, από τη στιγμή εκείνη η ζωή μου άλλαξε εντελώς. Η Χριστίνα ήρθε λίγο μετά και την ώρα που την πλησίαζα είπε «αχ Κούκλα μου!» Κοίταξε τα δόντια μου, δεν ξέρω γιατί, και είπε «δεν είναι πάνω από 3 ½ μηνών». Μισή ώρα μετά έτρωγα λαχταριστές κροκέτες φαγητού, έπινα άφθονο νερό και είχα ήδη αρχίσει να προσαρμόζομαι στην … κεντρική θέρμανση. Αυτό το «Κούκλα» το άκουγα συνεχώς οπότε κατάλαβα ότι θα ήταν το όνομά μου. Μου άρεσε, διότι ήταν η πρώτη λέξη που άκουσα από το στόμα της Χριστίνας. Ο Δημήτρης και η Χριστίνα με πήγαν σε γιατρό για όλα τα απαραίτητα, με χτένιζαν καθημερινά και με πήγαιναν βόλτες. Λίγο καιρό μετά αποφάσισαν να με στειρώσουν για να μην ταλαιπωρούμαι γεννώντας κουτάβια, που μπορεί μάλιστα να κατέληγαν αδέσποτα, όπως ήμουν εγώ κάποτε, αλλά μάθαμε όλοι ότι πάσχω από μία σπανιότατου τύπου καρδιακή ανεπάρκεια που καθιστούσε την νάρκωση επικίνδυνη για την ζωή μου. Ας είναι όμως καλά ο Χρήστος ο γιατρός μου που με στείρωσε τελικά, δύο χρόνια αργότερα, όταν αρρώστησα από πυώδη μήτρα και παραλίγο να χάσω την ζωή μου. Σήμερα, η οικογένεια-αγέλη μας είναι αρκετά μεγάλη: Συζώ με τον Δημήτρη, την Χριστίνα τον Γιώργο (6 ετών) τη Γουάκυ, την Ερατώ, τη Μπαλού τη Σούκα και την Αστέρω. Έχω κάνει πολλά στην ζωή μου, από εθελοντική έρευνα και διάσωση και παρέα στην Χριστίνα σε πολλά της μαθήματα με σκύλους, μέχρι παρέα σε παιδάκια με ειδικές ανάγκες. Περνάω καλά, ειδικά όταν βλέπω την Χριστίνα κάποια πρωινά να φοράει μια έντονη κίτρινη μπλούζα με «πρώτη μούρη» σε φωτογραφία, ποιον άλλον, εμένα! Με λένε «κυριαρχική» και «παγερή» και ίσως είμαι λίγο, τουλάχιστον όταν «δουλεύω» αλλά αν με δείτε πως παίζω και κάνω τούμπες όταν είμαι «εκτός υπηρεσίας» δεν θα το πιστέψετε!

 

Στις 29/10/13 δυστυχώς η Κούκλα “έφυγε” από κοντά μας, ετών 15 πια. Άφησε πίσω της και μέσα στις καρδιές της οικογένειάς της αλλά και όλων των μελών της ομάδας βαριά “κληρονομιά”. Θα συνεχίσουμε όλοι μας, στο όνομα της πρώτης “δασκάλας” της SAPT Hellas, και στο όνομα όλων των αδέσποτων του κόσμου που κάποιοι … πέταξαν στο δρόμο σαν σκουπίδια… Η Πηνελόπη Βουτσίνου από την ομάδα μας, προς τιμήν της, σκιτσάρισε το πορτραίτο της το οποίο τυπώσαμε στις αναμνηστικές μας κούπες και στο ημερολόγιο 2014. Να΄ το το σκίτσο, είναι πραγματικά θαυμάσιο…