Σαΐτα

Σαΐτα

Το όνομά μου είναι Σαΐτα. Είμαι 10 χρονών και είμαι ευτυχισμένη.

Είχα, όμως, μια δύσκολη ζωή στα κουταβίσια χρόνια και στην ενηλικίωσή μου. Μέχρι 6 μηνών τριγυρνούσα στους δρόμους και καυγάδιζα για ένα κόκκαλο. Είχα βρει μια γωνίτσα σε μία πολυκατοικία για να βγάζω τα βράδια μου, αλλά γρήγορα με διώξανε και, ούτε ξέρω πώς, βρέθηκα σ ένα κλουβί.

Όταν έγινα ενός έτους με υιοθέτησε κάποιος και μου ανέθεσε να φυλάω ένα εργοστάσιο χαλιών. Δυο άντρες –που δεν καταλάβαινα τη γλώσσα τους- μού έριχναν μια ματιά και λίγο φαί στο πιάτο μου. Όταν έκλεινε το εργοστάσιο δεν είχα τί να κάνω και άνοιγα τρύπες στο χώμα. Κάποια στιγμή –τί τόθελα!- σκέφτηκα να παίξω με τα απλωμένα χαλιά. Τί χαρά! Τα έκανα με πολλά- πολλά κρόσσια. Όμως τα σχέδια που έφτιαξα μάλλον δεν άρεσαν σε κανέναν. Με έδεσαν έξω απ τα κάγκελα και ειδοποίησαν να με μαζέψουν. Η τιμωρία μου γι αυτή την πράξη; Τρία χρόνια φυλακή!!!

Μετά, κάτι φάνηκε ν’ αλλάζει. Ένα αγόρι ήρθε και με πήρε. Και γω καμάρωνα που θα είχα σπίτι και συντροφιά, που τόσο τα αποζητούσα. Μα τί ειρωνεία! Με έδεσαν κι αυτοί. Ήξεραν άραγε το παρελθόν μου; Ήμουν και γρήγορη στις κινήσεις –πραγματική σαΐτα- και καθόλου δεν τους άρεσαν τα παιχνίδια και τα άλματα που έκανα. Κάποια στιγμή αρρώστησα. Είχα διάρροια με αίμα. Η φασολάδα από σκουριασμένο τσουκάλι δεν ήταν το καλύτερό μου, αλλά τί να έκανα. Αυτό μου έδιναν συνήθως και μερικά κόκκαλα. Με γύρισαν, λοιπόν, ως “ελαττωματική” στο γνωστό κλουβί. Τουλάχιστον εκεί είχα ένα καθαρό πιάτο με σκυλοκροκέτες.

Όταν έγινα 8 χρονών η τύχη μού ξαναχτύπησε την πόρτα. Από τότε ζω σε σπίτι, με άλλους δύο ευτυχισμένους σκύλους και χαρίζω χάδια και παιχνίδια σε παιδιά και ηλικιωμένους ανθρώπους.
Συνεχίζω να τρέχω και να πηδάω σαν σαΐτα και –επιτέλους- είμαι περήφανη για το όνομά μου!

Στα 15 πια, πλήρης ημερών η Σαΐτα έφυγε από την παρέα μας. Φίλους είχε και έχει πάντα εδώ αλλά κι εκεί που πάει, παρέα πια με τους άλλους τετράποδους της ομάδας.