Μόιρα

Αλήθεια, είχα τις προϋποθέσεις όπως μου λένε. Ήμουν μικρή, ενός έτους μόλις, λευκή,  και μόλις 5 και κάτι κιλάκια. Ακαταμάχητα προσόντα για να έχω οικογένεια να με αγαπά και όμως, βρέθηκα στον δρόμο. Δεν κατάλαβα τι έγινε, ξέρω όμως ότι ήμουν πολύ τρομαγμένη. Κόσμος περνούσε από δίπλα μου αλλά δεν μου έδινε σημασία, όμως και εγώ δεν πλησίαζα.  Δεν τολμούσα.  Έξω από ένα μαγαζί όμως στάθηκα για λίγο κοιτώντας μέσα.

Ίσως τα ματάκια μου να έδειχναν πόσο μόνη και απεγνωσμένη νιώθω γιατί αμέσως μια κοπέλα από μέσα με πλησιάζει και μου λέει με γλυκιά  φωνή «ποιος μπορεί να σε άφησε μόνο σου μικρό μου;»

Δεν ήμουν σίγουρη αν πρέπει να πλησιάσω, όμως το φαγητό που μου πρόσφερε ήταν καλοδεχούμενο έτσι  δειλά-δειλά  μπήκα μέχρι την είσοδο. Στο πρώτο χάδι όμως ηρέμησα και αυτό ήταν! ‘Έχω ξανά σπίτι!

Από τότε (έχουν περάσει 6 χρόνια) δεν ένιωσα ποτέ ξανά μόνη! Φανταστείτε, μέχρι που δουλεύουμε μαζί!!  Δηλαδή έτσι θέλω να λέω….

Τώρα τελευταία κάνουμε και κάτι άλλο μαζί. Είμαστε εθελόντριες στην SAPT Hellas.  Και ξέρετε κάτι:  θέλω να πιστεύω ότι βάζω και εγώ λίγο το … πατουσάκι μου ώστε να νιώσουν όλο και λιγότεροι σκύλοι, μεγάλοι ή μικροί, την τρομακτική εμπειρία της εγκατάλειψης!

Η Μόιρα ή το Μοϊράκι έφυγε από κοντά μας στις αρχές του 2016 και θα μας λείψει πάρα πολύ η παρουσία της. Ήταν “παντός καιρού” η Μόιρα, με την Ρόη της ήθελε να είναι μαζί και δεν την ένοιαζε τίποτα, όσες ώρες και να “δούλευε” βοηθώντας παιδάκια να εξοικειωθούν και να μάθουν πολλά.