Μαρκησία

Γεια σας! Με λένε Μαρκησία και είμαι τριών  χρονών… όχι, όχι δεν σας κρύβω την ηλικία μου, ημερολογιακά είμαι οκτώ χρονών, αλλά στην πραγματικότητα η ζωή μου ξεκίνησε πριν τρία χρόνια.  Τα πρώτα χρόνια της ζωής μου με πληγώνουν και γι’ αυτό τα έχω θάψει μέσα μου βαθιά και δεν θέλω ούτε να τα συζητώ ούτε να τα θυμάμαι… όλα όμως άλλαξαν μια παγωμένη ηλιόλουστη μέρα του χειμώνα, το 2009…

Εκείνη την εποχή «ζούσα» στο προαύλιο του Θριάσιου νοσοκομείου στην Ελευσίνα (α-πα-πα χάλια μέρος δεν το συζητώ!) όπου υπήρχαν και άλλοι αδέσποτοι σκύλοι και κάποιοι καλοί άνθρωποι μας φρόντιζαν. Δεν είχα που αλλού να πάω και έτσι έμεινα εκεί για δύο χρόνια. Μπορεί να μην ήταν το καλύτερο μέρος, αλλά τουλάχιστον είχα ένα πιάτο φαί… Η μοίρα όμως και η SAPT είχε άλλα σχέδια για μένα… και έτσι εκείνη την ηλιόλουστη παγωμένη μέρα του χειμώνα, βρέθηκα ξαφνικά σε ένα άγνωστο μέρος με δύο άγνωστους ανθρώπους. Στην αρχή φοβόμουν, ανησυχούσα και είχα τρομερές επιφυλάξεις… Δεν ξέρω αν σας το έχω πει αλλά εγώ τους ανθρώπους δεν τους εμπιστεύομαι εύκολα και δεν τους χαρίζομαι και εύκολα. Πρώτα πρέπει να μου αποδείξουν  ότι αξίζουν την αγάπη μου… όταν όμως το νιώσω, θα τους αγαπώ για πάντα!

Έχουν περάσει σχεδόν τρία χρόνια από εκείνη την ημέρα και η ζωή μου έχει αλλάξει πια τόσο πολύ!!! Εγώ έχω αλλάξει… Έχω όλα όσα στερήθηκα τα προηγούμενα χρόνια… αγάπη, φροντίδα, προστασία, διακοπές αλλά πάνω απ’ όλα την δική μου, ολοδική μου αγέλη! Η Πηνελόπη και ο Χρήστος (τα ανθρώπινα μέλη της αγέλης μου) με λατρεύουν και η Κίκα η μικρή τετράποδη της παρέας είναι η καλύτερη μου φίλη…

Και εγώ μια Ντίβα, μια Μαρκησία (τι νομίζετε τυχαίο είναι το όνομα μου;) βρήκα επιτέλους την θέση που μου αρμόζει σε αυτή την παλιοκοινωνία που τόσο σκληρά και άδικα μου φέρθηκε μέχρι τώρα. (Όχι πείτε μου τι δουλειά έχω εγώ μια αριστοκράτισσα, μια Κυρία -με τίτλο τιμής παρακαλώ- να τριγυρνώ στους δρόμους μόνη, έρημη, πεινασμένη και παραμελημένη;;;) ΕΓΩ που ανήκω στα σαλόνια της υψηλής κοινωνίας! ΕΓΩ που τον ελεύθερο χρόνο μου επιδίδομαι ή στο αγαπημένο σπορ των ευγενών, το κυνήγι… (στα ανθρώπινα μέλη της αγέλης μας δεν πολυαρέσει βέβαια αυτό, αλλά ποιος τους ακούει τώρα αυτούς… τι ξέρουν αυτοί από ένστικτο;) ή όταν ο χρόνος  μου το επιτρέπει, στις επισκέψεις της SAPT μαζί με την αγαπημένη μου Πηνελόπη.

Αχ, επιτέλους τώρα μπορώ να ατενίζω το μέλλον με αισιοδοξία και πίστη… Aχ, τελικά η ζωή είναι ωραία…

Η Μαρκησία, το Μαρκησάκι έφυγε από τη ζωή στον Ιούλιο του 2021, πλήρης ημερών, 17 ετών για την ακρίβεια. Έφυγε αγαπημένη απ’ όλους, ιδιαίτερα την Πηνελόπη της αλλά και από τα εκατοντάδες παιδιά που την άγγιξαν κι εκείνη την ψυχή τους.