Μέλης

Είναι Μάιος και ο καιρός είναι ανοιξιάτικος, ιδανικός για βόλτα. Εκεί που κάνω το βραδινό μου περίπατο στο ακρωτήρι που ζω στη Μυτιλήνη, ξαφνικά βλέπω ένα αγόρι κι ένα κορίτσι. Αποφασίζω ότι θέλω να τους γνωρίσω. Πλησιάζω, ακουμπάω με την μουσούδα μου το πόδι του αγοριού (είναι βλέπεις ο τρόπος μου να πω «γεια σου φίλε») και αρχίζω να τους ακολουθώ. Μου αρέσει η μυρωδιά τους. Θέλω να πω, μου φαίνονται πολύ συμπαθητικοί!

Μετά από λίγο μπαίνουν σε ένα κτήμα και με κλείνουν απ’ έξω.

«Ουπς» σκέφτομαι. «Δεν μου αρκεί αυτό. Θέλω κι άλλο. Χα! Νομίζετε ότι μπορείτε να μου ξεφύγετε;» Βλέπω μια μικρή τρυπούλα στον φράχτη και τσουπ, μπαίνω μέσα και με δυο δρασκελιές τους φτάνω και ξαναλέω «γεια, με θυμάστε;» Το αγόρι με οδηγεί πάλι έξω όμως! «Ωραίο παιχνίδι» σκέφτομαι και τσουπ ξαναμπαίνω από άλλο σημείο αυτή τη φορά. Παίξαμε το παιχνίδι 2-3 φορές  αλλά μετά μάλλον βαρέθηκαν και έτσι κατεβήκαμε μαζί στο σπίτι όπου συναντήσαμε άλλους δυο πολύ συμπαθητικούς ανθρώπους. Μου έδωσαν νεράκι και με τάισαν και για πολλή ώρα κάθονταν από πάνω μου και μου έβγαζαν κάτι μαύρα μαμουνάκια που με ενοχλούσαν πολύ. Τσιμπούρια λέγονται αυτά νομίζω. Παρόλο που κάποιες φορές πόναγα, δεν κούνησα ρούπι γιατί καταλάβαινα ότι όλο αυτό ήταν για το καλό μου. Το βράδυ με άφησαν ελεύθερο στη βεράντα και έπιασε και μια βροχή δυνατή αλλά δε φοβήθηκα! Ήξερα πια ότι δεν ήθελα να πάω πουθενά αλλού και κούρνιασα μέχρι το πρωί περιμένοντας να ξυπνήσουν.

Από το καλοκαίρι μένω μαζί με το αγόρι και το κορίτσι καθώς δέχτηκαν την… πρότασή μου να τους υιοθετήσω αλλά και τις τρεις γάτες τους (άλλες που επίσης τα κατάφεραν). Αυτές λοιπόν είναι πολύ μυστήριες. Εγώ θέλω να παίξω μαζί τους αλλά μάλλον με φοβούνται γιατί όταν πηγαίνω όλο ενθουσιασμό και τους λέω ξεκάθαρα ότι θέλω μόνο να παίξουμε, μάλλον δεν με καταλαβαίνουν, γιατί τρομάζουν και φεύγουν. Πού θα πάει όμως, θα τις κερδίσω κι αυτές!

Τώρα ζούμε στην Αθήνα που είναι πολύ διαφορετική από το ακρωτήρι μου αλλά φυσικά την προτιμώ γιατί στο ακρωτήρι ήμουν ολομόναχος. Έχει πάρα πολύ κόσμο και αυτοκίνητα και θορύβους περίεργους αλλά και πολλούς άλλους σκύλους που θέλω να τους γνωρίσω όλους και να παίξω μαζί τους στις όμορφες βόλτες που πάμε με την “μαμά” Πέλη και τον “μπαμπά” Δημήτρη κοντά και μακριά από το σπίτι σε ποτάμια και σε δάση.

Πόσο τυχερός είμαι, δεν φαντάζεστε. Νιώθω ότι με αγαπάνε πολύ και με γεμίζουν τρυφερά χάδια και προσοχή.

Από τις καλύτερες μέρες μου είναι όταν μου φοράνε ένα κίτρινο γιλεκάκι και με πάνε μαζί με άλλους φίλους μου σκύλους για να γνωρίσουμε πολλά παιδάκια σε σχολεία που με χαϊδεύουν όπως ακριβώς μου αρέσει!

Κάθε μέρα είναι μια καινούρια συναρπαστική περιπέτεια! Α ναι, ξέχασα: Έχω και όνομα πια! Με λένε Μέλη και είμαι ευτυχισμένος. Η Πέλη, ο Δημήτρης αλλά και οι άλλοι εθελοντές της ομάδας με τα κίτρινα μου λένε ότι στην Ελλάδα που ζούμε είμαι από τους λίγους τυχερούς…