Μάρκος

Ένας σκύλος με ήρεμη και αυταρχική προσωπικότητα με μεγάλη ανάγκη για αγκαλιές, κοινωνικός άλλα και απομονωμένος μας περίμενε στο νέο κτίριο του ΥΠΕΠΘ στη Νερατζιώτισσα το 2006. Στην αρχή περιφερόταν μεταξύ μας, έπειτα μας περίμενε στην πύλη, μας ακολουθούσε μέχρι το τρένο ή μέχρι την στάση του λεωφορείου και επέστρεφε στη θέση του. Σύντομα τον αγαπήσαμε και αρχίσαμε να τον φροντίζουμε. Μια ομάδα συναδέλφων κι εγώ τον πήγαμε στον κτηνίατρο, ήταν περίπου ενός έτους, υγιέστατος και χαρούμενος. Μαζί του, στο διπλανό προαύλιο που σήμερα έγινε παιδική χαρά, δυο φίλοι του: η Ασπρούλα και ο Σπίθας. Τους εγκαταστήσαμε στο εσωτερικό του ΥΠΕΠΘ, απέκτησαν στέγη, καλάθια, καθημερινό φαγητό και φροντίδα. Έγιναν οι αγαπημένοι μας φίλοι. Όμως ο συγκεκριμένος έδειχνε ιδιαίτερες δεξιότητες επικοινωνίας με τους ανθρώπους κι έτσι θεώρησα ότι θα μπορούσε ίσως να γίνει “πρέσβης καλής πρακτικής” για τα παιδιά λόγω του χαρακτήρα και της θέσεως του. Ήρθα σ’ επαφή με την Ομάδα, η Κα Οικονόμου χωρίς να χάσει χρόνο επισκέφτηκε το ΥΠΕΠΘ με δυο εθελοντές για να δει τους σκύλους και να επιλέξει, χάρη στην επαγγελματική εμπειρία της, αυτόν που θα μπορούσε να συμμετέχει ως εθελοντής. Έτσι ο Μάρκος κι εγώ ξεκινήσαμε μαθήματα. Μάθαμε και οι δυο πολλά και αρχίσαμε να συμμετέχουμε στα βιωματικά εργαστήρια της ομάδας.

Ο Μάρκος έφυγε από κοντά μας το καλοκαίρι του 2016 αφού έχασε τη μάχη με καθολικό καρκίνο. Αποτέλεσε πολύ ενεργό τετράποδο της ομάδας τα προηγούμενα χρόνια αλλά και συμβόλιζε πάντα πολλά η συμμετοχή του.