Γουάκυ

Πω πω… την μία στιγμή μύριζα την μαμά μου και την άλλη όχι. Χέρια με σήκωσαν ψηλά και με έβαλαν μέσα σε κάτι μπλε που έκανε κριτς κρατς. Δίπλα μου ένα κομμάτι ψωμί. Μα, αφού τα δόντια μου είναι τόσο μικρά που αυτό το πράγμα δεν μπορώ να το φάω, γάλα ήθελα εγώ, με αυτό τρέφομαι κανονικά για να μεγαλώσω. Ξαφνικά ησυχία, κουνιέμαι και αισθάνομαι ότι αυτό το μπλε γύρω μου κουνιέται κι αυτό, δεν ακουμπάω πουθενά, τι γίνεται κρέμομαι; Ακούω ένα δυνατό βρουμμμμ να πλησιάζει, μία πόρτα (αυτοκινήτου ήταν, έμαθα μετά) να ανοίγει και να κλείνει, και μετά ένα «ωχ τι είναι αυτό»; Η σακούλα κουνιέται πολύ όπως με ξεκρεμάνε. Και μετά, φως, όχι μπλε πια, κανονικό. «Κάποιος έλυσε το πρόβλημά του. Ξεφορτώθηκε το κουτάβι κρεμώντας το την πόρτα μας μέσα σε μια σακούλα» λέει μια αντρική φωνή. «Του έβαλαν και ψωμί για να έχει να φάει … κι έτσι κοιμούνται ήσυχοι πια τα βράδια…». Η καινούρια μου οικογένεια με πάει στο γιατρό και εκεί μαθαίνω ότι ήρθα στον κόσμο αυτό πριν από περίπου ένα μήνα. Από εκεί και πέρα, τι να πω, όλα είναι καλά. Με ονομάζουν Γουάκυ επειδή αυτό σημαίνει τρελάρα. Η αλήθεια είναι ότι όταν με φωνάζουν κοντά τους πάντα πηγαίνω αφού πρώτα πάρω στο στόμα μου μία κοτσίδα ή όποιο σκυλο-παιχνίδι βρω μπροστά μου για να παίξω. Αχ, το παιχνίδι, γι’ αυτό τρελαίνομαι. Μπορώ να τρέχω και να φέρνω το μπαλάκι όλη μέρα. Είμαι πολύ δυνατή και υγιής, μαύρη με λευκό «πουκάμισο». Μαθαίνω ότι το χρώμα μου φταίει μάλλον για το ότι δεν με ήθελαν. Αναρωτιέμαι, τα αδερφάκια μου ήταν κι αυτά μαύρα; και αν ναι, τι τύχη να είχαν, που να είναι τώρα; Αφήστε, ούτε θέλω να το σκέφτομαι. Α ξέχασα, «πετάω τη σκούφια μου» και για τα κίτρινα ρούχα της ομάδας μας. Από ανυπομονησία, κλαψουρίζω μέσα στο αυτοκίνητο μέχρι να μπω στο βαν της ομάδας, εκεί ηρεμώ. Και αν οι άλλοι σκύλοι έχουν νεύρα και γρυλίζουν καμιά φορά, μπαίνω ανάμεσά τους και τους γλύφω τα στόματα και εκείνοι αμέσως ηρεμούν. Αυτά τα φιλάκια που δίνω δεν μπορώ με τίποτα να τα σταματήσω, άλλωστε αρέσουν και στα παιδάκια …

Το Γουκάκι μας, η ειρηνοποιός μας όπως την λέμε, έφυγε από κοντά μας τον Μάρτιο του 2016, χορτασμένη από φροντίδα και πολλή αγάπη και βεβαίως χορτασμένη από χαδάκια πολλών παιδιών και παιχνιδιών με την αγαπημένη της μπάλα.